داریوش خنجی و همکاری با ایناریتو

امروز خبر خوب روز یکشنبه را به یک خبر سینمایی اختصاص داده‌ایم. حدود سه سال از آخرین ساخته‌ی آلخاندرو ایناریتو به نام «بازگشته از گور» یا «The Revenant» می‌گذرد و حالا او ساخت فیلمی به نام فیلم «برزخ» را شروع کرده است که در این پروژه داریوش خنجی به عنوان فیلمبردار در کنار وی حضور دارد.

شنیده‌ها حاکی از آن است که ساخت فیلم «برزخ» در مکزیک زادگاه ایناریتو شروع شده است و  بعد از فیلم «زندگی سگی» که در سال ۲۰۰۲ در مکزیکو سیتی در پایتخت مکزیک ساخت این نخستین فیلم اوست که در زادگاهش کارکردانی می‌کند. دانیل خیمنس کاچو بازیگر مکزیکی که پیش از این در فیلم «زاما» ساخته لوکرتسیا مارتل نقش‌آفرینی کرده است و سابقه همکاری با بزرگانی همچون پدرو آلمودووار در «آموزش بد»، لوکرسیا مارتل آرژانتینی و آپیچاتپونگ ویراستاکول تایلندی را داشته است نقش اصلی آن را بر عهده دارد.

از محتوای فیلم اطلاعات زیادی در دسترس نیست اما به نظر می‌رسد فیلم به شرح مسائل سیاسی و اجتماعی مدرن مکزیک می‌پردازد.

یوجنیو کابایرو مدیر هنری فیلم «برزخ» است. او برای همکاری در پروژه «هزارتوی پن» ساخته گی‌یرمو دل‌تورو برنده اسکار شده و همچنین با آلفونسو کوارون در فیلم سینمایی «رما» سابقه همکاری داشته است.

ایناریتو

آلخاندرو ایناریتو فیلمنامه‌نویس و کارگردان صاحب سبک مکزیکی است که بسیاری او را با فیلم‌های «Birdman» و «The Revenant» می‌شناسند. او نخستین کارگردان مکزیکی است که توانسته در مراسم اسکار نامزد شود و این جایزه را دریافت کند. در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ موفق شد به ترتیب برای فیلم‌های «Birdman» و «The revenant» جایزه اسکار بهترین کارگردانی را دریافت کند. او در کنار جان فورد و جوزف ال. منکیه‌ویچ سوّمین کارگردانی است که دو سال متوالی برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین کارگردانی شده‌است از این رو خیلی‌ها او را یکی از بهترین کارگردانان قرن بیست و یکم می‌دانند. 

او برای فیلم «بابل» در سال ۲۰۰۶ موفق شد جایزه بهترین کارگردانی و جایزه هیئت داوران بین‌المللی جشنواره فیلم کن را از آن خود کند.

داریوش خنجی

داریوش خنجی فیلمبردار ایرانی-فرانسوی است که از پدری ایرانی و مادری فرانسوی زاده شده است. او متولد تهران است که خانواده او در همان آغاز دوران کودکی تصمیم به مهاجرت می‌گیرند. خنجی از کودکی به فیلمسازی علاقمند می‌شود و در نوجوانی‌اش شروع به ساخت فیلم می‌کند. او سپس برای ادامه تحصیل خود به آمریکا نقل مکان می‌کند و در دانشگاه UCLA به تحصیل مشغول می‌شود و سپس در رشته فیلم از دانشگاه نیویورک و مرکز بین المللی عکاسی تحصیلات خود را ادامه می‌دهد. در این سال‌ها دو نفر بر تصمیم او برای گرایش به فیلمبرداری نقشی اساسی ایفا می‌کنند استادانی همچون جوناس مکاس و هایگ مانوگیان.

او پس از چندین سال فعالیت در آمریکا در سال ۱۹۸۱ به فرانسه بازگشت و به عنوان دستیار فیلمبردارانی مانند برونو نویتن، مارتین شفر و پاسکال مارتی کار کرد.

ضمن اینکه همان سال‌ها در چندین پروژه موزیک ویدیو و تبلیغات همکاری داشته است. 

او در طی سال‌ها فعالیت هنری و سینمایی خود در پروژه‌هایی بزرگ و با کارگردانان نامداری همکاری داشته است. در زیر به چند مورد از آن‌ها اشاره خواهیم کرد:

«فیلم ۷» ساخته دیوید فینچر (۱۹۹۵)

«دروازه نهم» اثر رومن پولانسکی (۱۹۹۹)

«ساحل» ساخته دنی بویل (۲۰۰۰)

«اتاق امن» ساخته دیوید فینچر (۲۰۰۲)

«چیزی غیر از این» ساخته وودی آلن (۲۰۰۳)

«شب‌های بلوبری من» ساخته وونگ کار وای (۲۰۰۷)

«بازی‌های مسخره» ساخته میشائیل هانکه (۲۰۰۸)

فیلم «نیمه شب در پاریس» ساخته وودی آلن (۲۰۱۱)

«بی منطق» ساخته وودی آلن (۲۰۱۵)

ضمن این که در سال ۱۹۹۵ برای فیلم ۷ نامزد جایزه‌ی بهترین فیلمبرداری از سوی انجمن فیلمبرداران آمریکا شد و در سال ۹۶ نامزد جایزه اسکار بهترین فیلمبرداری برای فیلم «اویتا» از طرف آکادمی اسکار شد.

خیلی او را یکی از بهترین فیلمبردارهای تاریخ سینما ‌می‌دانند.

چرا این خبر خوب است؟

آلخاندرو ایناریتو یکی از کارگردانان تأثیرگذار قرن بیست و یکم است که حتی منتقدان او هم نمی‌توانند نقش او در سینما به عنوان یک کارگردان تأثیرگذار را انکار کنند. آخرین ساخته بلند او «The revenant» نام داشت که با درخشش دی کاپریو به عنوان نقش اصلی فیلم همراه بود و او برای این فیلم موفق شد جایزه اسکار بهترین کارگردانی را از آن خود کند. حال او پس از چند سال تصمیم به ساخت فیلم جدید خود گرفته است که در این پروژه با داریوش خنجی فیلمبردار بین‌المللی کشورمان همکاری خواهد کرد. داریوش خنجی در این سال‌ها با کارگردانان معروف و موفق زیادی همکاری داشته است که می‌توان بیشترین همکاری او را با وودی آلن دانست اما این نخستین همکاری این دو نفر در یک پروژه است. سپاسگزاریم که تا انتهای خبر خوب روز یکشنبه با ما همراه بودید.

تحلیل خبر: رضا زرگر